عشق یعنی یه پلاک

راوی شروع عملیات کربلای چهار به عنوان غواص خط شکن به خط دشمن زدیم. وارد معبر که شدیم پیکر شهید سعید حمیدی اصل را دیدم. باورم نمیشد . هر دو پایش قطع شده و پیکرش گوشه ای از معبر افتاده بود. یک لحظه بغض گلویم را گرفت ، دهانش پر از خاک بود. علت این کارش رو جویا شدم ، بچه ها گفتند وقتی سعید پاهاش ترکش خورد ، برای اینکه صدای ناله اش بلند نشود و عملیات لو نرود ، دهان خودش را پر از خاک کرد و ...

او از تمام لذت های دنیا گذشت برای من و تو ، ما چه کرده ایم...
مواظب اعمالمان باشیم ،این خون ها بیهوده ریخته نشده اند!شرمنده ای رفیق شهید!

                                                                               

 

 

 

رزمنده فضای سایبر

 

مرد شهادت................

 

ادعای زیادی داشت ...
در دل می خواند : " یا لیتنی کنت معکم " ... در قنوت نماز " اللهم ارزقنی توفیق شهاده فی سبیلک " ذکر دائمی اش بود ، بعد از برگشتن از منطقه خیلی هوای شهادت به سرش زده بود،حق هم داشت،غروب شلمچه دلش را ز یر و رو کرده بود ... همان شبهای اول بود،خواب دید ... همه جا دود است،جلوتر رفت ... گویی اشتباه کرده، دود نبوده ، بخار آب است که از دیگی بزرگ بر می خیزد ...
.....................................

 

منادی گفت،شهادت در رکاب حسین می خواهی؟
گویی از حلقومش صدای آری آمده است،هر چند چیزی شنیده نشد ...
منادی ادامه داد : " این دیگ آب جوش جایگاه فدائیان حسین است،بسم الله،خدا خواسته تو هم جزوشان باشی "
و او سوالی پرسید:" چقدر طول می کشد در این دیگ تا از دنیا بروم" ... هر چند که همین جا کارش تمام شده بود وحقیقت حسین خواهی اش بر ملا گشته بود اما گویا منادی برای اتمام حجت گفت : " چند دقیقه ای می کشد " ... پا عقب کشید ... از خواب پرید ... و تمام شد
آری رفیق ... شهادت درد دارد ... مردش نیستی ادعا نکن ...